چرا استفاده از آب پنیر در تغذیه طیور بسیار مفید است؟ قبل از هچ، روده جوجه بدون هرگونه باکتری است. با آغاز نوک زدن به پوسته و تولد جوجه، وضعیت باکتریایی روده به سرعت تغییر می کند. جوجه هایی که در شرایط طبیعی به دنیا می آیند، با مجموعه ای از ویروس ها، باکتری ها و قارچ های موجود در گله، در تماس هستند.

این ارگانیسم ها در عرض چند ساعت تکثیر یافته و فلور طبیعی روده که میکروفلور روده نامیده می شود، را تشکیل می دهند. این باکتریها غالباً مفید بوده و برای جوجه خطرناک نیستند. لایه مخاطی روده همراه با این باکتری های مفید موجب تثبیت عملکرد دستگاه گوارش گشته و دستگاه گوارش جوجه را در مقابل هجوم باکتری های پاتوژن و مضر حفظ می کند. با ایجاد این میکروفلور، رشد باکتری های مضر مانند سالمونلا و کلی باسیل های مضر و پاتوژن، از چینه دان تا کلواک محدود می گردد.

 

همچنین گروه هایی که محلول ۴% آب پنیر دریافت کرده بودند، به طور قابل توجهی نسبت به گروه های کنترل بسیار سالمتر بودند. در نهایت به عنوان نتیجه ای از این بررسی، مشخص شد آب پنیر در ایجاد و تکثیرکلونیهای باکتریایی در مراحل اولیه، به طور موثری از رشد برخی از باکتری های مضر، مانند سالمونلا و سویه های بیماریزای کلی باسیل جلوگیری نموده و بنابراین یک پروبیوتیک طبیعی موثر می باشد.

 

محیط مصنوعی امروز

در پرورش مدرن طیور، بخش قابل توجهی از تلاش ها در جهت دور نگهداشتن جوجه های جوان از بالغین به منظور پیشگیری از گسترش بیماری ها به عمل می آید. سالن های مرغداری در فاصله دو دوره تخلیه و تمیز می شوند. جوجه هایی که در چنین محیطی هچ و رشد می یابند، در محیطی نسبتاً مصنوعی قرار داشته و بنابراین همان اندازه فلور روده تغییر می کند. ارگانیسم های متعددی که در دستگاه گوارش این جوجه ها تکثیر می یابند با جوجه هایی که در شرایط طبیعی با گله ها در ارتباط هستند متفاوت می باشند.

 

این مسئله موجب می شود تا این جوجه ها نسبت به عفونت های روده و مشکلات دارای خطر کمتر حساس تر باشند. در تلاش برای رفع این معضل در پرورش مدرن مرغ گوشتی، بخش بزرگی از تحقیقات بر روی نواحی کثیر میکروبی در روده جوجه های جوان معطوف شده است.
انجام این تحقیقات موجب جداسازی و تکثیر باکتری ها و قارچ ها از روده جوجه های جوان گشته است. در مطالعه حاضر که توسط مرکز تحقیقات وزارت جهاد سازندگی انجام پذیرفت، محققین باکتری ها را به منظور مشخص ساختن مضر و یا مفید بودن آنها از آب پنیر جدا ساختند.

 

بررسی های مربوط به پروبیوتیک ها در استفاده از آب پنیر در تغذیه طیور

باکتری های جدا شده عموماً به جنس های متفاوتی از لاکترباسیل تعلق داشتند، که در اکثر فرآورده های شیر، به ویژه آب پنیر یافت می شوند. اثرات مفید آب پنیر به عنوان منبعی طبیعی و ارزشمند از پروبیوتیک ها و ارگانیسم های محدود کننده رقابتی، اساساً بدنبال حضور این ارگانیسم ها می باشد. این ارگانیسم ها با محدودترین پاتوژن ها، تحریک سیستم ایمنی، تحصیل در هضم، سنتز و جذب برخی از ویتامین ها و مواد معدنی و کمک به هضم برخی از اجزای جیره نقش خویش را ایفا می نمایند و با عنوان مواد پروبیوتیک شناخته شده اند که مکمل های باکتریایی زنده ای که بر روی تعادل باکتری ها اثرات مثبتی دارا می باشند.

 

در این بررسی، تمامی محلول های آب پنیر اثرات مفید قابل توجهی داشتند. محلول ۴% آب پنیر تهیه و از طریق تانکرهای دستی خاصی مورد استفاده قرار گرفت و توسط آب خوری های اتوماتیک و دستی معمولی در اختیار طیور قرار گرفت. نهایتاً مشخص شد که استفاده از آب پنیر در تغذیه طیور خصوصاً در پرورش طیور گوشتی به عنوان جایگزینی برای پروبیوتیک های تجاری مورد استفاده قرار گیرد.

 

در بررسی دوم، آزمایش های مکرری بر روی ۴ گروه ۴۰ تایی و به همان تعداد تکرار گروه کنترل انجام پذیرفت. محلولهای ۲ ، ۴ ، ۶ ، ۸ % آب پنیر از طریق آب خوری در اختیار طیور قرار گرفت. در طی ۶ روز اول، جوجه های هیبرو مورد آزمایش جیره معمولی و آب پنیر را به روش آشامیدنی دریافت نمودند. از پایان روز ۶ تا روز ۲۴، آب پنیر قطع و تمامی پرندگان از جیره یکسانی برخوردار بودند.

با استفاده از وزن کشی روزانه غذا و پس مانده ها، اطلاعات دقیقی درباره میزان جیره مصرفی و تأثیر جیره به دست آمد. تمامی گروه ها بطور روزانه توسط دامپزشک های ماهری به منظور اخذ تاریخچه ای مختصر و تشخیص عفونت های متفاوت ، بازدید می شدند.

 

اثرات مشخص استفاده از آب پنیر در تغذیه طیور

نتایج به دست آمده از این بررسی ها مشخصاً نشان داد که پرندگانی که آب پنیر دریافت کرده بودند، دارای میانگین افزایش وزن روزانه بالاتر ( gr 1/30 ) و وزن نهایی gr 1795 نسبت به پرندگان گروه کنترل بودند.

 

بررسی اثر سطوح مختلف پودر آب پنیر و پروبیوتیک بر عملکرد جوجه های گوشتی

به منظور ارزیابی اثر سطوح آب پنیر و پروبیوتیک بر عملکرد جوجه های گوشتی، ۷۲۰ جوجه نر و ماده بر روی بستر پرورش یافتند. آزمایش با ۳ سطح پودر آب پنیر ( ۰، ۲ و ۴% ) و ۳ سطح پروبیوتیک (۰، ۱۵۰و ۲۵۰ ) در دوره آغازین، ۰، ۱۰۰ و ۱۶۵ در دوره رشد و ۰، ۵۰ و ۸۰ میلی گرم در تن در دوره پایانی انجام گرفت. سطوح پروبیوتیک بر افزایش وزن تاثیری نداشتند، همچنین فقط سطح ۳ پودر آب پنیر اثر معنی داری بر افزایش وزن دوره رشد داشت. با افزایش سطح پودر آب پنیر ضریب تبدیل غذایی به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین بین سطح ۲و۳ پروبیوتیک در ضریب تبدیل غذایی اختلاف معنی داری مشاهده شد.

 

افزایش سطح پروبیوتیک و پودر آب پنیر مصرف خوراک در دوره آغارین را کاهش داد، ولی بر مصرف خوراک دوره پایانی اثری نداشتند، ضمن این که افزایش سطح پودر آب پنیر مصرف خوراک دوره رشد را افزایش داد که پروبیوتیک بر این دوره هم اثری نداشت. پودر آب پنیر بر کاهش فسفر، تری گلیسرید و کلسترول و افزایش کلسیم خون موثر بود. پروبیوتیک هم کلسیم خون را افزایش و تری گلیسرید خون را به طور معنی داری کاهش داد. ضمن این که هیچ یک از این فاکتورها بر گلوکز خون و صفات لاشه اثر معنی داری نداشتند.

 

“مطلب بعدی درباره فرمولاسیون خوراک دام و طیور می باشد. در اینجا بخوانید (۵ راز فرمولاسیون خوراک دام و طیور).“